Zacznijmy więc od samego początku, czyli od momentu w historii określanego jako Wielki Kryzys, który miał miejsce w latach 30. XX wieku. Światowa gospodarka rozpoczęła wówczas odbudowę po I wojnie światowej. Do krajów, które rozwijały się najprężniej należały między innymi Stany Zjednoczone – dzięki rozwojowi technicznemu, zaczęły osiągać wzrost gospodarczy. Szybko jednak okazało się, że było to zaledwie złudzenie. Stopniowo zaczęły pojawiać się pierwsze kłopoty ze zbytem produktów i spadkiem produkcji – zapotrzebowanie społeczności na konkretne artykuły uległo pogorszeniu, co przyczyniło się do ich magazynowania. Jednak nie to okazało się być najbardziej istotną przyczyną wywołującą Wielki Kryzys. Dopiero krach na Wall Street, określany mianem “czarnego czwartku” sprawił, że świat ogarnęła panika. W ciągu kilku dni giełda runęła, a ceny akcji w zawrotnym tempie zaczęły spadać. Przyczyniło się to do masowej wyprzedaży papierów wartościowych, w efekcie czego bankructwo ogłosiło wiele działających wtedy przedsiębiorstw. To, co określamy jako powód tego załamania gospodarczego, to między innymi szeroka akcja kredytowa oraz utrzymująca się hossa, która zachęcała inwestorów do skupu akcji. Kryzys dotknął wszystkie sektory gospodarki w wielu krajach na świecie i utrzymywał się jeszcze na długo po wydarzeniach na giełdzie nowojorskiej. To właśnie dlatego określany jest mianem najpoważniejszego załamania w historii kapitalizmu.

Jakie więc cenne doświadczenie zdobyli ekonomiści i w jaki sposób wyciągnęli światową gospodarkę z ogromnego dołka? Przede wszystkim zaczęto wprowadzać metody deflacyjne, a z czasem również zaczęto ustanawiać monopole czy regulować ceny. Wprowadzono także programy robót publicznych dla bezrobotnych i pakiety socjalne dla pracowników. Warto również wspomnieć o wprowadzeniu Polityki Nowego Ładu Gospodarczego i uchwaleniu ustaw antykryzysowych, które dotyczyły między innymi zakazu wywożenia złota za granicę, czy dewaluacji dolara. W Ameryce pojawiła się płaca minimalna oraz obowiązkowe ubezpieczenia, a dla sektora rolnego państwo zaczęło oferować dopłaty i umarzało długi. Istotnym aspektem, o którym warto wspomnieć jest także moment przejścia z ekonomii klasycznej na Keynesizm i wiążący się z tym wzrost roli działań rządu wpływających na aktywność gospodarczą oraz alternatywne spojrzenie na działanie rynków. Dodatkowo, to właśnie Keynes zauważył, że popyt globalny w czasach Wielkiego Kryzysu był zbyt niski i z tego powodu na rynkach powstawał zastój.

Wszystko to sprawiło, że gospodarka światowa po ogromnym załamaniu zaczęła na nowo się odbudowywać. Wielki Kryzys, mimo tragicznych skutków i ciemnych chmur, które przed długi czas zalegały nad światową gospodarką, zapisał się na kartach historii jako wydarzenie, które pomogło wyciągnąć wnioski i przekazać cenną wiedzę następnym pokoleniom.