Istnieją cztery główne podejścia do reformy systemu bankowego i osiągnięcia długoterminowej stabilności rynków finansowych.

Po pierwsze, można pozwolić rynkowi na decydowanie o losach banków, jak zaleca chociażby Ken Griffin z Citadel. Oponenci tego rozwiązania twierdzą, że funkcje banków w zakresie kreacji podaży pieniądza i kredytów są zbyt ważne, aby pozostawić system bankowy bez regulacji. Drugim podejściem jest skuteczne egzekwowanie obecnych przepisów. Po upadku SVB wyszło na jaw wiele zaniedbań w kontekście przestrzegania regulacji dotyczących instytucji sektora finansowego. Oprócz tego zaleca się objęcie większego zakresu amerykańskich banków tzw. stress testami przeznaczonymi dla systemowo ważnych instytucji finansowych (SIFI). Rynek europejski jest już mocniej uregulowany, więc to podejście zakładałoby najwięcej zmian w USA. Trzecią propozycją jest wprowadzenie nowych i bardziej restrykcyjnych przepisów regulujących banki. Jednym z zalecanych rozwiązań jest obniżenie dozwolonych wskaźników zadłużenia. Innym pomysłem byłoby wymuszenie na bankach finansowania się z pożyczek, które automatycznie przekształcają się w akcje, gdy wartość rynkowa banku spada. Czwartym i zarazem najbardziej radykalnym podejściem jest propozycja rozdzielenia funkcji pieniężnej banków od bardziej ryzykownych rodzajów działalności, szczególnie inwestycyjnych. Funkcja lokacyjna realizowana by była przez banki centralne, a instytucje komercyjne zajęłyby się działalnością ryzykowną. Każdy obywatel miałby dostęp do swoich pieniędzy w formie cyfrowej waluty banku centralnego. Zarządzanie systemem płatności cyfrowych zostałaby przekazana firmom technologicznym. Pieniądze tworzone przez banki centralne mogłyby być używane do finansowania rządu lub inwestowane w inny sposób. O ile ostatnie rozwiązanie nie jest jeszcze osiągalne, to zmiany dotyczące regulacji są już wprowadzane w życie.